Σκονισμένος βασιλιάς με κοστούμια

Σαν τον Σταύρο Παράβα στο «Κοροιδάκι της δεσποινίδας». Με τα μόνη διαφορά, ότι ο ο κόσμος δε θα βρεθεί πιθανώς ποτέ στη θέση τη Μπέττυς Αρβανίτη, να παραδώσει εν τέλει το χέρι του και να ανέβει στο θρόνο. Ο Αργύρης Πεδουλάκης θα είναι για πάντα ο εκ Περιστερίου ορμώμενος που δε γνωρίζει και δεν αρμόζει στην εικόνα του ατσαλάκωτου ηγέτη. Του Παναθηναϊκού. Ενέσεις λογικής και γνώσης στο μυαλό δε γίνονται.

Ο Πεδουλάκης θα είναι για πάντα το εύκολο θύμα, ο πιο απλός στόχος στο ενδεχόμενο της αποτυχίας. Για αυτούς όμως, που δεν έχουν αναγάγει τη λέξη «εξάστερος» σε γαλαζοαίματο τίτλο, για αυτούς που αποστρέφονται τους απλοϊκούς χαρακτηρισμούς, ο Πεδουλάκης, με τα στραβά και τα μειονεκτήματά του, έχει αποδείξει ήδη πάρα πολλά. Η εμπειρία του Τσαρτσαρή, που κατέθεσε τα καντάρια της εμπειρία του στο Παλάθιος ντε λος Ντεπόρτες, παίζοντας σαν ένα παιδαρέλι που ονειρεύεται καριέρα στο ΝΒΑ και όχι σαν κάποιος 34χρονος που ουσιαστικά εθελοντικά αποδέχτηκε την πρόσκληση να συνεχίσει το μπάσκετ, λύγισε την αντίσταση Ρεάλ.

Ο Διαμαντίδης και όλες οι αρετές που κουβαλάει σκότωσαν τη Βασίλισσα μέσα στο σπίτι της. Ο Ούκιτς, ήταν αυτός που της κατάφερε τα σημαντικά πλήγματα. Βάλτε κι όποιον άλλον θέλετε. Η εξίσωση όμως ξεκινάει (σε πείσμα των υμνητών κάθε είδους συμπλέγματος) από ένα όνομα. Από τον Αργύρη Πεδουλάκη. Στη Μαδρίτη, δεν κέρδισαν τα άτομα, ούτε τα πρόσωπα. Κέρδισε η ομάδα και το πλάνο της. Νίκησε η αλανιάρικη προσωπικότητα του Αρτζι, που μεγάλωσε μαθαίνοντας τους νόμους της αλάνας. Τους νόμους της επιβίωσης. Της τακτικής και της πονηριάς. Συμφωνώ μέχρι κεραίας με τον Καβαλιεράτο και την εξαιρετική ανάλυση που έχει κάνει. Η Ρεάλ είναι μία ομάδα που αν βρει ανοιχτό γήπεδο κάνει το .σόου της, που λέει κι ένας φίλος. Τα δύσκολα και τα ζόρικα, όμως ξεκινούν (και τελειώνουν) από τη στιγμή που βρίσκεται απέναντι μία ομάδα που θα καλέσει τον Ρούντι και τους υπόλοιπους να παίξουν κανονικό μπάσκετ.

Θα επικαλεστώ και πάλι τον Καβαλιεράτο και στον πάρα πολύ εύστοχο διαχωρισμό που έκανε, σαν να βρίσκεται στο μυαλό μου όση ώρα παρακολουθούσα το παιχνίδι της Μαδρίτης. Η Ρεάλ, λόγω του αθεράπευτα ψωνισμένου Ρούντι κυρίως, είναι μία ομάδα που δεν ανήκει στην Ευρώπη. Το μπάσκετ που παίζει τουλάχιστον δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έχουμε γνωρίσει στη γειτονιά μας. Με το μπάσκετ που εν τέλει, εδώ, στα δικά μας μέρη κερδίζει. Και σε αυτές τις συνθήκες, ο σκονισμένος (από τα χώματα της αλάνας) βασιλιάς, φορώντας ευρωπαϊκά κοστούμι, πια, είναι δύσκολο να βρει αντίπαλο. Ο Πεδουλάκης, έμαθε σε αυτόν τον τρόπο. Να παίζει με ανώτερες ομάδες, σε δύσκολες συνθήκες και να στέκεται. Εστω και με μοναδικό όπλο της σφεντόνα του. Αλλά και την πονηριά του.

Οι υπόλοιποι (πολλοί από τους προπονητές της Ευρωλίγκα), απλά δε θα το φτάσουν ποτέ. Όχι γιατί δε είναι το ίδιο καλοί. Αλλα γιατί δεν ακολούθησαν την ίδια διαδρομή. Η νίκη του Παναθηναϊκού στη Μαδρίτη δεν είναι μία απλή νίκη, όπως θα ήταν αν οι Μαδριλένοι είχαν εξασφαλίσει την πρώτη θέση και το πλεονέκτημα έδρας. Ηταν η τρίτη συνεχόμενη ήττα της εντός έδρας και αυτή που τη βάζει σε μεγάλες περιπέτειες αναφορικά με το πλεονέκτημα έδρας. Κι ο Παναθηναϊκός νίκησε. Και την έβαλε σε περιπέτειες. Εξαιτίας του Τσαρτσαρή, του Λάσμε, του Διαμαντίδη, του Ούκιτς, κυρίως όμως του Αργύρη Πεδουλάκη.  Οι πράσινοι δεν έκλεψαν το παιχνίδι. Το κέρδισε και το νίκησε διότι το πήγε ακριβώς εκεί που το ήθελε. Δεν επέτρεψε στη Ρεάλ να τρέξει, ούτε όμως έπαιξε σαν τη γάτα με το ποντίκι. Εφερε το ματς στο μισό γήπεδο, όπου η άμυνά του απλά ξεχαρβάλωσε τα ατομικό ταλέντο των Μαδριλένων.