chios_tvΜια εξαιρετική παράσταση από μια ομάδα που είναι μια ψυχή, καρδιά της οποίας ο μοναδικός Σταύρος Σπυράκης. Όχι μόνο τόλμησαν να αναμετρηθούν με τις αξιώσεις της κωμωδίας, όχι μόνο άφησαν το προσωπικό τους στίγμα πάνω στη σκηνή, όχι μόνο κατέθεσαν τις δικές τους αλήθειες αλλά ξεπέρασαν τους εαυτούς τους αποδίδοντας με τρόπο εύστοχο και χιουμοριστικό μηνύματα επίκαιρα δυστυχώς και διαχρονικά (κι ας γράφτηκε από τον Ψαθά δεκαετίες πριν το έργο).
- Φωτογραφίες: Κέλλυ Κατσαρού
Το πιο σημαντικό σε αυτές τις ερασιτεχνικές παραστάσεις που τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από τις επαγγελματικές είναι η αδιόρατη αποτύπωση των σχέσεων των ανθρώπων επί σκηνής, πίσω από τους ρόλους. Η ομάδα οφείλει να είναι ομάδα κι αυτό είναι δουλειά πρωτίστως του σκηνοθέτη (μια από τις πάμπολλες), να νιώθουν όλοι κομμάτια του ίδιου παζλ, δεν υπάρχει η μονάδα στο θέατρο. Γι αυτό και χάρηκα πολύ όταν στην υπόκλιση εμφανίστηκαν και οι αφανείς συντελεστές- ξέρω από πρώτο χέρι τι σημαίνει βοήθεια στα παρασκήνια. Ο Σταύρος Σπυράκης για άλλη μια φορά ξεδίψασε το Χιώτικο κοινό με κάτι ξεκαρδιστικό αλλά και διδακτικό και απέδειξε ότι οι ίδιοι άνθρωποι- ερασιτέχνες ηθοποιοί, που το πρωί είναι υπάλληλοι, δάσκαλοι, συνταξιούχοι…, μπορούν να μεταμορφωθούν σε ό,τι θελήσουν και να στηρίξουν ρόλους σοβαρούς ή κωμικούς, σαν ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Η συνταγή πετυχαίνει όταν υπάρχει μεράκι, αγάπη και σεβασμός προς τους ίδιους (αυτοσεβασμός) αλλά και προς το κοινό τους.
Προσωπικά για άλλη μια φορά συγκινήθηκα με τον στρατηγό Τσουμπαριώτη Γιάννη γιατί περνάει το μήνυμα σε όλους μας ότι ακόμα και μια αναπηρία όχι μόνο δεν σε κρατά πίσω από τα όνειρά σου (είδες Γιάννη που ξανανέβηκες στο σανίδι του Ομηρείου) αλλά σε οπλίζει με δύναμη να τα κυνηγήσεις και να τα φτάσεις. Συγχαρητήρια στον σκηνοθέτη των ΘΕΑΤΡΟΠΟΙΩΝ για τις εύστοχες επιλογές ρόλων αλλά κυρίως για τα σκηνοθετικά ευρήματα με τους αστυφύλακες να μιλούν χιώτικα (ο αγαλιάς Σπυράκης ήταν όλα τα λεφτά…) και βλάχικα (Ανέστης ο Πόντιος…) και να αναφέρονται τα επίθετα των ηθοποιών στους 7 καταχραστές!
Ήταν μια «πειραγμένη» κωμωδία λοιπόν που μας έκανε να νιώσουμε οικειότητα και να φύγουμε ανάλαφροι αλλά και προβληματισμένοι (τόσα χρόνια έχουν περάσει και τίποτα δεν έχει αλλάξει στην ελληνική κοινωνία;)
Τέλος το γεγονός ότι η παράσταση είναι εθελοντική συνεισφορά μας υπενθυμίζει ότι το θέατρο είναι πάντα ένα σχολείο, προσιτό και ανοιχτό για όλους και όλες.
Μην το χάσετε! Αξίζει περισσότερο από όσο νομίζετε.
Add comment