Γιατί ο Διονύσης Σαββόπουλος αποφάσισε να γίνει ηθοποιός;

Είναι από τις εκπλήξεις της Επιδαύρου – αλλά και από τα πρόσωπα που έδωσαν τροφή για σχόλια και εικασίες πριν από λίγους μήνες μετά το σπάσιμο της συνεργασίας με το Θέατρο Τέχνης. Ο Διονύσης Σαββόπουλος μετέφρασε, σκηνοθετεί τον Πλούτο του Αριστοφάνη και πρωταγωνιστεί μαζί με την dream team του ελληνικού θεάτρου: Χρήστος Λούλης, Αμαλία Μουτούση, Νίκος Κουρής και Μάκης Παπαδημητρίου.

Ο συνθέτης μίλησε για την εμπειρία του αυτή στη Μαρίκα Αρβανιτοπούλου του Αθηναϊκού Πρακτορείου ειδήσεων τονίζοντας: «Με συγκινούν τα έργα του Αριστοφάνη. Τώρα, αυτός ο ”Πλούτος” είναι τόσο παράξενη κωμωδία! Αναφέρεται σατυρικά στον νεοπλουτισμό και στο lifestyle που ζήσαμε κάποια χρόνια πριν. Το κάνει όμως τόσο υπαινικτικά! Με τρυφερότητα, με σιωπές, με μια θα έλεγα, λογοτεχνική αμηχανία. Κι όλα αυτά σαν ένα αληθινό ποίημα. Είναι ένα έργο για γέλια και για κλάματα».

Αναφερόμενος στο στήσιμο της παράστασης και στο ρόλο που κρατάει για τον εαυτό του λέει: «Στα έργα του Αριστοφάνη υπάρχει ένα μέρος που λέγεται Παράβαση: ο χορός έβγαζε τις μάσκες και μετέφερε ένα επίκαιρο μήνυμα του δημιουργού. Παραδόξως, ο «Πλούτος», το τελευταίο έργο του Αριστοφάνη, δεν έχει Παράβαση. Σκέφτομαι, λοιπόν, να κατασκευάσω μια Παράβαση και να βγω στην θυμέλη να την απαγγείλω. Ελπίζω να το δεχθεί ο κόσμος. Δεν είμαι ηθοποιός, αλλά αν έχεις δίπλα σου τον Παπαδημητρίου ή τη Μουτούση, το Λούλη, τον Κουρή όλο και κάτι μαθαίνεις. Εξάλλου, το τραγούδι δεν είναι ένα είδος θεάτρου;».

Ο Διονύσης Σαββόπουλος εμφανίζεται αφοριστικός για τους νεωτερισμούς που βλέπουμε συχνά εσχάτως, κυρίως στην σκηνική απόδοση των πραστάσεων της αρχαίας γραμματείας. «Σιχαίνομαι τους ντε και καλά νεοτερισμούς μα και τις παλιατζούρες. Αυτό που χρειάζεται είναι φαντασία, ακρίβεια και προπαντός ποίηση. Αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε».

Φυσικά, ερωτάται για την την κρίσιμη εποχή που διανύουμε για να δηλώσει:«Χρειάζεται μια μεγάλη αλλαγή μέσα μας, να ξαναβρούμε την ελληνική ιδέα, δηλαδή την Δημοκρατία, την ανοχή του άλλου, την ανοιχτότητα, την κοινωνία του έργου. Διαβάζω ότι πληρώνουμε 27 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για εισάγουμε φακές! Όταν αλλάξουμε μέσα μας, θα δημιουργηθεί το κλίμα εκείνο που θα επιτρέψει να αναδειχθούν νέα πρόσωπα, νέο σημείο αναφοράς για να μας ενώσει και να γίνει η Ελλάδα αυτό που της αξίζει: μια μικρή, ιστορική χώρα που κάτι έχει πολύτιμο να προσφέρει στον πλανήτη».

πηγή: iefimerida.gr