Έκτακτη παράσταση για την θεατρική παράσταση ”ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΑΤΕ”

“Ένας κακομαθημένος και μια ζωή άεργος Βασιλιάς, συνηθισμένος στον πλούτο και στις ανέσεις που του παρέχει ο θρόνος, είναι υποχείριο της ισχυρής μητέρας του και των διεφθαρμένων πολιτικών με τους οποίους συνεργάζεται εξ ανάγκης, είτε γιατί τον απειλούν ευθέως, είτε γιατί αποπειρώνται να τον ανατινάξουν με βόμβες, είτε γιατί πέρα από αυτούς, δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο να επιλέξει. Τα Υπουργεία και η εξουσία μοιράζεται μεταξύ τους σα να ήταν τραπουλόχαρτα, ή με ένα κέρμα, ή παίζοντας «παπουτσάκια», όπως παιδιά. Ο λαός όμως 

παραμένει ανικανοποίητος, γιατί πάντα κάποιοι μένουν έξω από τη διαπλοκή και άρα από το εύκολο χρήμα. Έτσι, υπό τις απειλές και τον εκφοβισμό, η «συνεργασία» για την εξουσία και τη «σωτηρία» της χώρας διευρύνει το κυβερνητικό σχήμα διαρκώς, το μεταμορφώνει και το γιγαντώνει, όμως μαζί του γιγαντώνονται και οι απαιτήσεις της νέας πολυκομματικής κυβέρνησης που σχηματίζεται κάθε φορά, ενώ μικραίνουν οι απολαβές των μελών της, γεγονός που δημιουργεί μεταξύ τους έναν απίστευτο ανταγωνισμό που καταλήγει σε πάλη”.

Το «Σύντροφε Μεγαλειότατε» (Χαρίλαος ο Β’), είναι το ένα από τα δύο άπαιχτα έργα του Αλέκου Σακελλάριου, που έχω την τιμή να κρατώ στα χέρια μου περισσότερο από μία δεκαετία. Ε λοιπόν, αισθάνομαι σα να κρατώ δύο μικρές βόμβες έτοιμες να σκοτώσουν τη μιζέρια, έτοιμες να σκορπίσουν γέλιο αλλά και προβληματισμό. Η Τίνα Σακελλάριου, μου έδωσε την ευκαιρία και τη χαρά να γευτώ από τους πρώτους τη γραφή του «κυρ Αλέκου», κατευθείαν μέσα από το παλιωμένο κιτρινωπό χαρτί της γραφομηχανής του. Το συγκεκριμένο έργοξαναγράφτηκε από την αρχή το 2012, για να προσαρμοστεί στην εποχή μας, ενώ παραλλάχθηκε στο φινάλε του προσδίδοντάς του έναν ξέχωρο της κωμωδίας χαρακτήρα, προκειμένου να του προσδώσω ένα σθεναρό τόνο προβληματισμού για το θεατή.

Η διασκευή, πραγματοποιήθηκε με απόλυτο σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο του Αλέκου Σακελλάριου. Μάλιστα, ήταν ατέλειωτες οι ώρες που ασχολήθηκα ακόμη και με τις μαυρισμένες μικροδιορθώσεις της γραφομηχανής του Σακελλάριου, προκειμένου να ανακαλύψω και να αποκαλύψω ακόμη και τις διορθωμένες σκέψεις που είχε για τουςτρελούς ήρωές του, αυτός ο ευφυής συγγραφέας. Το έργο αυτό, είναι το τελευταίο που έγραψε ο Σακελλάριος και αφορά σε μια κωμωδία χαρακτήρων. Ο «Σύντροφος Μεγαλειότατος» είναι μια-πάντα- επίκαιρη πολιτική σάτιρα, νοτισμένη από στοιχεία που θυμίζουν Αριστοφανική αρχαία κωμωδία. Ο Σακελλάριος σατιρίζει τα πολιτικά ήθη των εποχών που διανύουμε, προβάλλοντας τις παθογένειες του ελληνικού κράτους, τη διαφθορά και την εξάρτηση που προκαλεί η εξουσία, σε όλες ανεξαιρέτως τις πολιτικές παρατάξεις. Μέσα από την κωμική παρουσίαση του πολιτικού εκφυλισμού και του ξεπεσμού των πολιτικών στην προσπάθειά τους να γαντζωθούν και να παραμείνουν στην εξουσία, ανακάλυψα κοινά στοιχεία λοιδορίας και αναίσχυντων πολιτικών τακτικών, που γνωρίσαμε από τους Ιππής,

ή ακόμη και από τους «Χαλασοχώρηδες» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Παράλληλα ξεσκεπάζονται οι σημερινοί Κλέωνες, γεννώντας στο θεατή προβληματισμό που αφορά στη δική του αποκλειστική ευθύνη την απορρέουσα από τις ατυχείς του επιλογές σε καταστροφικές πολιτικές ανίκανων πολιτικών προσώπων. Και ενώ είναι ολοφάνερες οι ιδιαίτερα κωμικές ανατροπές που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν οι ήρωες του έργου, το γέλιο που προκαλεί η -δήθεν- αθωότητά τους, οι ψεύτικοι έρωτες και η γύμνια τους, το συγκεκριμένο έργο δικαιωματικά χαρακτηρίζεται ως πολυεπίπεδο, γιατί στεγάζει και βαθύτερα νοήματα, αφήνοντάς τα με διακριτικό τρόπο στο θεατή για επεξεργασία. Γιάννης Ζαφείρης – Σκηνοθέτης