ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ: ΕΝΝΙΑ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΈΛΛΗΝΑ ΝΑΥΤΙΚΟ

Τοποθέτηση Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου ΠΑΣΟΚ Κώστα Τριαντάφυλλου,

στην Επίκαιρη Επερώτηση Βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ προς τον Υπουργό Ναυτιλίας και Αιγαίου με θέμα

«Εκρηκτικές διαστάσεις έχει λάβει η ανεργία των ναυτικών. Απαιτείται, άμεση αντιμετώπιση»

Κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι Βουλευτές. Σήμερα συζητάμε μια πολύ ουσιαστική επίκαιρη επερώτηση, που αφορά τον πυρήνα της ναυτικής υπόθεσης, δηλαδή τον πυρήνα της ναυτικής εργασίας, της ελληνικής ναυτιλίας.

Θα ξεκινήσω με δύο παρατηρήσεις επί της επίκαιρης επερώτησης των Βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτο ζήτημα είναι η κρουαζιέρα: Εμμέσως πλην σαφώς τίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ κατά της απελευθέρωσης της κρουαζιέρας στα ελληνικά λιμάνια. Διορθώστε με εάν κάνω λάθος, αλλά στη διατύπωση, όπως την έχετε, λέτε ότι δεν θα έπρεπε να έχει επέλθει η απελευθέρωση, γιατί αυτό κόστισε κάποιες δεκάδες θέσεις εργασίας.

Κατ’ αρχάς, το ζήτημα του κόστους στη μίσθωση της εργασίας, νομίζω ότι απαντήθηκε επαρκώς από τα στοιχεία τα οποία δόθηκαν. Όμως, κυρίως οι Βουλευτές που προέρχεστε από τα νησιά, έχετε ρωτήσει κάποιον από την τοπική σας κοινωνία, από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις -όχι μόνο τις καφετέριες ή τα εστιατόρια, αλλά την αγορά που υποφέρει από την έλλειψη ρευστότητας- εάν θέλει ή δεν θέλει να υπάρξει απελευθέρωση στην κρουαζιέρα; Εάν θέλει ή δεν θέλει αυτό που συμβαίνει τα τελευταία τρία χρόνια, ότι σχεδόν κάθε μέρα στα νησιά του Αιγαίου έχουμε αφίξεις χιλιάδων τουριστών από τα κρουαζιερόπλοια; Αυτοί οι άνθρωποι ψωνίζουν, τρώνε, πίνουν στα συγκεκριμένα μέρη. Και ρωτάω: Στη Σύρο δεν τους έχουν ανάγκη; Στη Σάμο δεν τους έχουν ανάγκη; Στα Χανιά δεν τους έχουν ανάγκη;

Επομένως, όταν γίνεται μια επιλογή η οποία είναι ορθή, πρέπει κάποιοι να αναλαμβάνουν το κόστος –εμείς το αναλαμβάνουμε- σε αυτούς τους οποίους απευθύνονται, λέγοντάς τους «δεν μας ενδιαφέρουν αυτά τα χρήματα τα οποία έρχονται από την κρουαζιέρα. Εμείς θεωρούμε ότι δεν θα έπρεπε να πηγαίνει κανένας στη Σάμο, κανένας στη Σύρο, κανένας στη Μύκονο, κανένας στη Σαντορίνη». Αυτό είναι το πρώτο ζήτημα.

Η απελευθέρωση της κρουαζιέρας για τη χώρα σημαίνει εκατομμύρια ευρώ για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.Εσείς λέτε «δεν τα θέλουμε, γιατί θέλουμε να προστατέψουμε δεκάδες θέσεις εργαζομένων» .Είναι ορθή η επιλογή σας. Πρέπει να δεχθείτε όμως και τον αντίλογο και κυρίως την κριτική από την τοπική σας κοινωνία.

Δεύτερο ζήτημα, το οποίο είναι πολύ σημαντικό, γιατί -ξέρετε ότι- η χώρα αυτή και με ευθύνη των προηγούμενων κυβερνήσεων, ήταν η μόνη χώρα παγκοσμίως –ενδεχομένως στο Γαλαξία, όχι μόνο στον πλανήτη- που έκανε Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν επέτρεπε να προσεγγίζουν τα κρουαζιερόπλοια στην Αθήνα. Δεν έχει ξανασυμβεί αυτό παγκοσμίως.

Επομένως, πρέπει να διορθώνουμε τα παλιά λάθη, κυρίως γιατί σήμερα έχουμε περισσότερη ανάγκη από ποτέ να ενισχύσουμε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος.

Ένα άλλο στοιχείο που έχω να παρατηρήσω, σε σχέση με την επίκαιρη επερώτηση και τη συζήτηση που προηγήθηκε, είναι η φορολόγηση των ναυτιλιακών εταιριών. Υιοθετεί η Αξιωματική Αντιπολίτευση ένα επιχείρημα, το οποίο ο μόνος που το εκφράζει διεθνώς είναι τα λαϊκιστικά έντυπα της Γερμανίας. Υιοθετεί δηλαδή, τις εκφράσεις της BILD ότι στην Ελλάδα δεν πληρώνουν φόρο οι μεγάλοι και πληρώνουν φόρο μόνο οι μικροί.

Πρέπει να το δούμε αυτό το επιχείρημα. Γιατί ακόμα και αν προέρχεται από την ακροδεξιά λαϊκιστική γερμανική εφημερίδα, πρέπει να το συζητήσουμε. Γνωρίζει κανείς πώς θα εφαρμοστεί ο νόμος για τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές που ισχύουν και στη χώρα μας; Γνωρίζει κανείς, πώς θα αντιμετωπίσουν αυτόν τον διεθνή τομέα οικονομικής δραστηριοποίησης τα κράτη, οι εθνικές οντότητες; Επειδή ενδεχομένως κάποιοι από σας να το γνωρίζουν, θα το αναφέρω για να το ακούσουν και οι υπόλοιποι. Οι χρηματοπιστωτικές συναλλαγές θα αντιμετωπιστούν φορολογικά με έναν νόμο, ο οποίος πέρασε τα τελευταία χρόνια και με τη δική μας συμβολή, για έναν διεθνή φόρο χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.

Και αυτό γίνεται γιατί; Γιατί κάθε χώρα μόνη της δεν μπορεί να επιβάλλει σε μια διεθνή οικονομική δραστηριότητα ένα συγκεκριμένο φορολογικό καθεστώς, αφού είναι πολύ εύκολο να σταματήσουν οι χρηματοπιστωτικές συναλλαγές στην Ελλάδα και να εφαρμόζονται δίπλα στην Ιταλία, στην Τουρκία, στη Βουλγαρία, στην Αλβανία. Είναι πάρα πολύ εύκολο αυτό να συμβεί.

Λέω, λοιπόν, το εξής. Ορθό το επιχείρημα της φορολόγησης του εφοπλιστικού κεφαλαίου, πρέπει, όμως, αυτό να γίνει σε διεθνές επίπεδο. Όταν η Ελλάδα φορολογεί μόνη της σε εθνικό επίπεδο το εφοπλιστικό κεφάλαιο, που αφορά μια διεθνή δραστηριότητα, δεν καταφέρνει τίποτα παρά μόνο να περιορίσει θέσεις εργασίας. Και δεν αναφέρομαι σε θέσεις εργασίας της ποντοπόρου ναυτιλίας, αναφέρομαι σε θέσεις εργασίας στον Πειραιά, στις θέσεις εργασίας δηλαδή των γραφείων που βρίσκονται στη χώρα μας.

Επομένως, τι λέω εγώ; Είναι και κοινή πρωτοβουλία -εγώ το έχω θέσει όπου μπορώ να μιλήσω διεθνώς- το πώς θα υπάρξει αντίστοιχος φόρος στο διεθνές κεφάλαιο, το οποίο είναι μία εταιρεία που βρίσκεται σε κάποια νησιά στο μακρινό ωκεανό, έχει ένα πλοίο το οποίο βρίσκεται κάτω από σημαία τρίτης χώρας -άλλης χώρας- και έχει ένα γραφείο στον Πειραιά. Αυτό πώς θα το φορολογήσεις; Δεν μπορείς να το φορολογήσεις μόνο στην Ελλάδα, πρέπει να το φορολογήσεις παντού.

Πρέπει να έρθουν, λοιπόν, οι Γερμανοί –γιατί εμένα αυτό είναι το επιχείρημά μου απέναντι σε όποιον μου θέτει αυτό το ζήτημα σε ευρωπαϊκό επίπεδο- να έρθουμε όλοι μαζί εδώ, να βάλουμε ένα διεθνή φόρο, ενδεχομένως ούτε καν μόνο σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτως ώστε να μην υπάρξει κανένα κόστος σε καμία χώρα.

Κύριε Υπουργέ, χρειάζεται εθνικό σχέδιο, ένα εθνικό σχέδιο –κατά την άποψή μας- με εννιά σημεία.

Σημαντικό κομμάτι είναι η εκπαίδευση. Αναλύθηκε πάρα πολύ. Πρέπει να υπάρξουν περισσότερες θέσεις στις σχολές, γιατί πραγματικά χρειάζονται αυτές οι θέσεις εργασίας και υπάρχει ζήτηση από υποψηφίους, αλλά υπάρχει και χώρος.

Δύο παρατηρήσεις έχω να κάνω στο κομμάτι της εκπαίδευσης.

Πρέπει να υπάρξει εκπαίδευση στα πλοία, ενδεχομένως και με σημαία τρίτης χώρας, ενδεχομένως όχι δύο εξάμηνα και ένα ταξίδι, για να είμαστε πιο πρακτικοί και να μπορούμε να κάνουμε πιο ευέλικτα τα προγράμματα σπουδών και, βεβαίως, να μην έχουμε αυτά τα προβλήματα που παρατηρούνται με ελλείψεις στα εκπαιδευτικά ταξίδια.

Ένα κομμάτι που σας το έχω θέσει ξανά εδώ είναι η αναγνώριση μαθημάτων. Δεν υπάρχει αυτήν τη στιγμή μια διαδικασία αναγνώρισης μαθημάτων πτυχιούχων από ΑΕΙ ή ΤΕΙ στις συγκεκριμένες σχολές. Είναι συγκεκριμένα πράγματα, προκειμένου να διευκολύνουμε την εκπαίδευση στις δημόσιες σχολές.

Δεύτερο ζήτημα είναι η ναυτική εργασία. Για εμένα είναι κομβικό αυτό. Ο ναυτικός είναι ο πυρήνας της ναυτιλίας. Είναι ο άνθρωπος, δεν είναι η λαμαρίνα, είναι η ψυχή του καραβιού που κινεί την ελληνική σημαία, κινεί την ελληνική οικονομία. Εκεί πρέπει να επενδύσουμε. Πώς μπορείς να επενδύσεις σε αυτόν τον άνθρωπο; Με δύο τρόπους.

Ο ένας τρόπος είναι η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Έχει αποδειχθεί –τουλάχιστον στα μέρη που υπάρχει μεγάλος αριθμός ναυτικών- ότι δεν αρκεί το γενικό σύστημα που υπάρχει του ΕΟΠΥΥ. Πρέπει να υπάρξουν συγκεκριμένες δραστηριοποιήσεις, να λαμβάνονται υπ’ όψιν ιδιαίτερες καταστάσεις στους τόπους όπου υπάρχουν αρκετοί ναυτικοί.

Δεύτερον, είναι η ασφάλεια που πρέπει να αισθάνεται ο εργαζόμενος ναυτικός, δηλαδή το επίδομα ανεργίας. Δεν θα το έλεγα «ανεργίας», αλλά όταν είναι εκτός καραβιού και ιδιαιτέρως στην ακτοπλοΐα τους χειμερινούς μήνες, όπως σας έχω ξαναπεί, πρέπει να δούμε ένα ενισχυμένο επίδομα ανεργίας. Επίσης –και αυτό αφορά και εσάς- πρέπει να οριστικοποιηθεί πότε τελειώνει η έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης για τους ναυτικούς.

Τρίτο ζήτημα είναι το ζήτημα της ακτοπλοΐας. Τρία πράγματα θα πω στην ακτοπλοΐα. Το πρώτο είναι η μέριμνα για τους απλήρωτους εργαζομένους. Γνωρίζω ότι έχετε πάρει μία πρωτοβουλία την οποία πρέπει να ολοκληρώσουμε. Το δεύτερο έχει να κάνει με τον επανασχεδιασμό των επιδοτούμενων γραμμών. Έχετε εξαγγείλει κάποια πράγματα, πρέπει να τα φέρετε εδώ για να τα συζητήσουμε. Το τρίτο είναι ο εκσυγχρονισμός των πλοίων. Πρέπει να αξιοποιηθεί το ΕΣΠΑ, προκειμένου να έχουμε σύγχρονα πλοία, ούτως ώστε και να μην καίνε το καύσιμο που καίνε -και έτσι να μην έχουμε αυξημένα εισιτήρια- αλλά και επιτέλους να χρησιμοποιήσουμε ως καύσιμο το φυσικό αέριο.

Τέταρτο ζήτημα είναι το Λιμενικό Σώμα-Ελληνική Ακτοφυλακή. Όπως είχα πει και σε προηγούμενη συζήτηση στη Βουλή, το Λιμενικό Σώμα πρέπει να αποκτήσει την αρμοδιότητα επιθεώρησης ναυτικής εργασίας, δηλαδή ελέγχου της ναυτικής εργασίας, όχι μόνο πάνω στα πλοία –ποντοπόρα ή ακτοπλοΐας- αλλά κυρίως πάνω στα τουριστικά σκάφη, στον θαλάσσιο τουρισμό, που είναι ένα νέο πλαίσιο πάνω στο οποίο έχουμε επενδύσει.

Εκεί πρέπει να υπάρξει συγκεκριμένο πλαίσιο, να έχει ο λιμενικός τη δυνατότητα να επιβαίνει στο καράβι και να ελέγχει κατά πόσον υπάρχει ανασφάλιστη εργασία ή εργασία που δεν πληροί τους όρους των συλλογικών συμβάσεων.

Πέμπτο ζήτημα, η κρουαζιέρα. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ. Αναφέρθηκα προηγουμένως στην παρατήρηση που έκανα επί της επίκαιρης επερώτησης.

Έκτο ζήτημα, ο θαλάσσιος τουρισμός. Το νέο πλαίσιο πρέπει επιτέλους να μπει σε πλήρη λειτουργία. Όποιες εκκρεμότητες υπάρχουν, πρέπει να προχωρήσουν. Είναι αναγκαίο για την ανάπτυξη, κυρίως της νησιωτικής Ελλάδας.

Έβδομο μεγάλο ζήτημα, τα κοινωνικά δικαιώματα. Οι συλλογικές συμβάσεις στα τραγικά διλήμματα της κρίσης, που έθεσαν διάφοροι διεθνείς οργανισμοί και κυρίως ο διεθνής οργανισμός που συμμετέχει στην τρόικα, με την απουσία δράσεων του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας και των υπόλοιπων διεθνών οργανώσεων των εργαζομένων -γιατί στην αρχή ολιγώρησαν οι συγκεκριμένες διεθνείς οργανώσεις των εργαζομένων- πιστεύω ότι είναι αναγκαιότητα πλέον να προστατευθούν. Έχουμε τα όπλα. Τα χρησιμοποιήσαμε πριν από λίγους μήνες για να προστατεύσουμε τις συλλογικές συμβάσεις των ναυτικών. Πρέπει να τα χρησιμοποιούμε από εδώ και πέρα συστηματικά.

Όγδοο ζήτημα. Στις ναυπηγοεπισκευαστικές ζώνες, στις επιχειρήσεις, χρειαζόμαστε όχι μόνο επενδύσεις –που ακούμε πολλές φορές-, αλλά και τεχνογνωσία από το εξωτερικό. Εκεί είναι ο κρίσιμος ρόλος.

Στους λιμένες –και κλείνω με αυτό- είμαστε υπέρ της παραχώρησης δραστηριοτήτων. Λέμε «ναι» στην εξωστρέφεια, αλλά «όχι» στην παραχώρηση ολόκληρων των λιμένων, κάτι το οποίο θα οδηγούσε σε νέα αδιέξοδα, σε ιδιωτικά μονοπώλια, τα οποία δεν έχει ανάγκη αυτήν τη στιγμή η χώρα.